پرش سه گام و قوانین آن
دو و میدانی رشته ای شامل پرش ها، پرتاب ها و دوهای سرعت، استقامت، نیمه استقامت و پیاده روی می باشد.
پرش سه‌گام یکی از رشته‌های پرشی ورزش دو و میدانی است که به پرش طول شباهت دارد، اما شرکت‌کنندگان، پرش خود را به‌جای یک گام با سه گام انجام می‌دهند.
سابقهٔ این رشته به المپیک باستانی یونانیان می‌رسد و رکوردهایی به میزان بیش از ۱۵٫۲۴ متر در آن مسابقات به ثبت رسیده بود. این رشته از آغاز المپیک نوین در سال ۱۸۹۶، در تمام دوره‌های المپیک برگزار شده‌است.
زمان مجاز براى تکميل پرش يک دقيقه است.
قوانين پرش سه گام
محل فرود
ناحيهٔ فرود بايد داراى حداقل ۹ متر طول و ۷۵/۲ متر عرض باشد که به آن چالهٔ پرش سه‌گام و پرش طول گويند. در داخل چاله بايد ماسهٔ نرم مخلوط شده با خاک اره وجود داشته باشد و در هنگام پرش، مرطوب گردد تا هم به سلامت پرش‌کنندگان و هم به اندازه‌گيری دقيق کمک کند. سطح ماسه بايد هم سطح تخته پرش باشد.
تخته پرش
تخته پرش داراى ۲۲/۱ متر طول و ۲۰ سانتى‌متر عرض و ۱۰ سانتى‌متر ضخامت است. اين تخته بايد در مسير دورخيز و در فاصلهٔ ۱۳ مترى براى مردان و ۱۱ مترى براى زنان در زمين و هم‌سطح با مسير دورخيز از لبهٔ چالهٔ پرش کار گذاشته شود. تخته پرش بايد به رنگ سفيد رنگ‌آميزى گردد. در جلوى تخته پرش، تختهٔ ديگر که داراى طول ۲۲/۱ متر و عرض ۱۰ سانتى‌متر است به‌عنوان خطاسنج مورد استفاده قرار مى‌گيرد که معمولاً روى آن با ماده‌اى به‌نام پلاستيسين پوشانده مى‌شود و کوچک‌ترين برخورد با آن مشخص و خطا محسوب مى‌گردد. البته تخته پرش را مى‌توان براى رده‌هاى سنى پائين‌تر در فاصله ۹ تا ۱۰ مترى محوطهٔ فرود کار گذاشت.
مسير دورخيز
حداقل طول دالان يا مسير دورخيز، ۴۰ متر و حداکثر آن، ۴۵ متر است. عرض مسير دورخيز در واقع به‌اندازهٔ عرض خطوط مسير مسابقه يعنى ۲۲/۱ متر است که به‌وسيلهٔ خطوط ۵ سانتى‌متر به رنگ سفيد مشخص گرديده‌اند.
هر پرنده مى‌تواند از يک يا دو علامت مورد تأييد کميته برگزارکنده براى تعيين جا پا استفاده کند. اگر ورزشکار فاقد اين علامت‌ها است مى‌تواند از نوارچسب استفاده کند ولى اجازه استفاده از گچ براى علامت‌گذارى را ندارد.
خطا در پرش سه گام
“خطا”، که به آن “خدشه” یا “پرش اشتباه” هم گفته می‌شود، در حالت‌های روبرو اتفاق می‌افتد:
وقتی که ورزشکار روی علامت پرش قدم می‌گذارد،
به کلی چاله شنی را از دست می‌دهد،
در طول مراحل پرش از زنجیره صحیح گام برداری استفاده نمی‌کند، یا
پرش خود را در زمان قانونی آن (که معمولاً حدود ۹۰ ثانیه است) انجام نمی‌دهد. وقتی که ورزشکار دچار خدشه می‌شود، هیئت نشسته پرچم قرمز خود را بالا برده و ورزشکار، که در ابتدای مسیر یا نزدیک آن قرار دارد، برای پرش آماده می‌شود.
* هر پرش بايد بلافاصله به‌وسيلهٔ يک متر غيرقابل انعطاف يا دوربين اندازه‌گيرى شود. مسافت بريده‌شده بايد از نزديک‌ترين قسمت برخورد ورزشکار با محل فرود تا منطقهٔ مجاز جهش (تخته پرش) و به‌طور عمود بر تخته پرش يا ادامهٔ آن اندازه‌گيرى شود.
* تماس هر قسمت از بدن با زمين پشت خط جهش در خلال دويدن و يا اجراء عمل پرش خطا محسوب مى‌شود.
* جهش از منطقه‌اى خارج از پيش تخته و يا تختهٔ پرش (از هر دو انتها) خطا محسوب مى‌شود.
* در هنگام فرود چنانچه هر قسمت از بدن با خارج از محوطهٔ پرش تماس حاصل نمايد خطا محسوب مى‌شود.
* بعد از تکميل‌شدن پرش اگر پرش‌کننده از داخل چالهٔ فرود به عقب قدم بردارد خطا محسوب مى‌شود.
* اجراء حرکت پشتک در خلال دويدن در مسير دورخيز و يا در حين اجراء پرش مجاز نيست و خطا محسوب مى‌گردد.
نباید در هنگام پرش، تماس یا برخورد “پای خوابیده” ورزشکار با زمین را خطا در نظر گرفت. قانون “پای خوابیده”، که به نام “خطای خدشه” هم معروف بود، در نیمه دوم دهه هشتاد میلادی لغو شد. اتحادیه بین المللی فدراسیون‌های ورزشی به دنبال اعتراضات المپیک تابستانی مسکو در سال ۱۹۸۰، وقتی مسئولین میدانی روس در مسابقات پرش سه گام مردان، ۸ پرش از مجموع ۱۲ پرش دو تن از قهرمانان پیشرو این رشته ورزشی (ورزشکاران برزیل و استرالیا) را خطا اعلام کردند و به این صورت به کسب مقام‌های اول و دوم مسابقات توسط ورزشکاران روسی کمک کردند، این قانون را فسخ کرد.
