رجعت به دنیا بعد از ظهور امام زمان
رجعت به معنای برگشتن است و در اینجا به معنای برگشتن به دنیا پس از مرگ است. بر اساس آیات و روایات، رجعت عمومی نیست؛ بلکه مخصوص عده ای از مؤمنان صالح و کافران معاند است و سرسلسله رجعت کنندگان، انبیا و ائمه اطهار علیهم السلام و دشمنان آن ها هستند. امام صادق علیه السلام می فرماید: رجعت، امری همگانی نیست؛ بلکه امری اختصاصی است و تنها کسانی رجعت می کنند که به ایمان خالص یا شرک خالص رسیده باشند.(البرهان، بحرانی، ج 2، ص 408)
زمان رجعت نیز مشخص نیست. در حدیث آمده است: آن هنگام که رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، مردم را نسبت به وقایع رجعت، آگاه کرد، مردم از آن حضرت پرسیدند رجعت در چه زمانی اتفاق می افتد؟ خداوند به پیامبرش وحی فرمود: بگو نمی دانم که آن چه وعده داده شده، نزدیک است و یا آن که خداوند، برای آن، مدتی طولانی قرار داده است.
برخی از ویژگی های رجعت از این قرار است:
رجعت کنندگان با تمام خصوصیات دنیایی خودشان برمی گردند.
رجعت کنندگان، همه از دنیا رفته اند و بعد از مرگ، دوباره زنده شده به دنیا برمی گردند و زندگی جدیدی را شروع می کنند.
همه رجعت کنندگان، هم زمان رجعت نمی کنند؛ بلکه به تدریج برگردانده می شوند.
فرمان رجعت، همانند فرمان ظهور، از طرف خداوند متعال، صادر می شود.
افرادی که برای انتقام و تنبیه، رجعت می کنند، هرگز به میل و اراده خود برنمی گردند؛ زیرا رجعت برای آن ها بسیار ذلت بار و سخت است؛ ولی در مورد مؤمنین، رجعت اختیاری است. چنان که در حدیثی از امام صادق علیه السلام آمده است: هنگامی که مهدی علیه السلام قیام کند، مأمورین الهی در قبر، به اشخاص مؤمن می گویند ای بنده خدا، مولایت ظهور کرده است، اگر می خواهی به او بپیوندی، آزاد هستی و اگر بخواهی در نعمت الهی متنعم بمانی، باز هم آزاد هستی.
منبع: کتاب تنها راه از عاطفه احمدی سعدی و سمیه فرزاد فرد